سیگنال الکتریکی ایجاد شده توسط فعالیت قلبی را ECG می گویند. این سیگنال دارای مشخصات خاصی است که از طریق این مشخصات می توان بیماری های قلبی را تشخیص داد. از جمله این مشخصات می توان به شکل این سیگنال و فرکانس و دامنه ی آن، اشاره کرد.
شکل ظاهری یک سیگنال ECG متشکل از شش دامنه ی P,Q,R,S,T,U است.
موج P زمانی شروع می شود که سیگنال الکتریکی از گره¬ی SA، واقع در دهلیز راست، ایجاد شود و به سمت گره AV حرکت کند. این موج، زمان دپلاریزه شدن سلول های قلب است. پس از آن مدت زمانی طول می کشد تا گره AV این سیگنال را بصورت شاخه هایی به بطون انتقال دهد که به آن بخش PR می گویند. در طول این مدت، سیگنالی توسط قلب تولید نمی شود. موج QRS نیز زمان دپلاریزه شدن بطون است و به دلیل قوی بودن ماهیچه های بطون، معمولا این موج دارای دامنه¬ی بیشتری می باشد. برای اینکه سلول های بطون، بطور کامل دپلاریزه شوند، مدت زمانی طول می کشد و به آن بخش ST می گویند. موج T زمان دوباره پلاریزه شدن سلول-های بطون است و در انتها موج U قرار دارد که پس از موج T قرار دارد و زمانی است که در طی آن، تمامی سلول های بطون پلاریزه می شوند.
محل اتصال این الکترودها را می توان با استفاده از استانداردهای تعریف شده، تعیین کرد ولی در این تست، برای راحتی کار، الکترودها بر روی سینه چسبانده شده اند. الکترود مثبت در سمت چپ و پایین سینه و الکترود منفی در سمت راست و بالای سینه و الکترود پای راست را به زیر شکم متصل کردیم.